۱۶- انابه
و دم را غنیمت شمرده عفو و کرم را دیده پای به روی نفس گذارده بازگشت و انابه به حق می نماید و هر چند بیناتر و بر عظمت محبوب آگاه تر گردد این حال بیشتر شود و راز و نیاز « ربنا ظلمنا انفسنا » از درون جان برآرد و « لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین » از دل گوید و خلع و لبس تکوینی که فنای خود و بقای به حق است در هر مرتبه ظهوری دارد و نامی بر آن اطلاق می شود که در این حال توبه و انابه گفته شود و در مرتبه [ای] استعاذه و بسمله ظهور اوست و صلوه و زکوه و تبری و تولی و فناء و بقاء به تفاوت مراتب تجلیات اوست .
<< Home